Nazomeren in de Rucphense bossen

We besloten om tijdens de herfstvakantie een midweekje naar Brabant te gaan. En tjonge wat een kadootje werd dat! Het was rond de 20 graden, waardoor we in T-shirt door een dierenpark liepen en lekker in Breda en Antwerpen op het terras konden zitten.

Uiteraard heb ik onderzocht of de fiets weer mee kon en volgens mtbroutes.nl zaten we op 10 minuten rijden van een MTB route in Rucphen.

Overigens ga ik Meestal langs een vvv of tourisinfo om routes of kaarten te scoren. Daar moet je soms voor betalen (Harz) en soms niet (Thuringen en Salzburgerland). Maar omdat de website vermelde dat de route in Rucphen uitgezet was met de bekende markering (driehoekje met daaronder 2 rondjes) leek me dat nu niet nodig. Met een goede markering en wetenschap over opstappunten  kun je gewoon een keertje doorfietsen.

Hetgeen ook zo was, behalve dat de tweede keer een houthakker zo handig was geweest om een paal om te hakken waardoor ik het spoor even bijster was. Gelukkig kun je in Nederland niet zo snel verdwalen en kwam het me slecht op een kwartiertje omfietsen te staan.

Het weer was ook voor het fietsen perfect al begonnen de dagen met mist.

De route was 17 km en werd een paar keer heel slim over een wat spannender gedeelte  door het bos gevoerd. De minime hoogte verschillen waren in ieder geval technisch.

Ook de herfstkleuren maakten het aangenaam.

De route voerde ook door stukken heide. Dit was meer fietsen door een geul dan iets anders maar dat was ook wel weer een uitdaging omdat het beslist niet makkelijk was.

Het was overigens een stuk dieper dan het lijkt...

Al met al goed bevallen. Ik denk dat ik overigens de volgende keer mijn eigen routes ook eens ga promoten want die zijn beslist niet minder aantrekkelijk als deze.

Johan

Weer Harz aan de slag

In mijn familie heerst een mooie traditie: het Vrijburg-mannen-motor-weekend! Elk jaar wordt een weekend in een bergachtig gebied gepland om mooie bochtjes te rijden en natuurlijk om onder het genot van halve liters en veel vlees sterke verhalen uit te wisselen.

Zoals jullie weten heb ik mijn motor ingeruild voor een mountainbike, maar omdat ik toch aan de doelstelling van bochtjes rijden, bier drinken, vlees eten en nababbelen kan voldoen mocht ik mee! Feitelijk is het dus een Vrijburg-mannen-weekend. Uiteraard speelt in mijn voordeel dat mijn fiets de familienaam draagt.

Ik vertrok vrijdag 7 sept om 10 uur en arriveerde om 15 uur in ons hotel in Braunlage. Had ik nog mooi de tijd om een ritje te maken, omdat ik de rest zeker een uur later verwachtte.

Ik heb de Wurmberg eerst beklommen. Deze is 971 m hoog en staat bekend om zijn vele activiteiten die er plaatsvinden. Zo kun je er met een monsterroller (step met dikke banden) naar beneden en is er een bikepark (BMX parcours), zijn er skischansen en heeft het de langste kabelbaan van Noord-Duitsland.

De weg omhoog slingerde rondom de kabelbaan. Alleen kon ik het juiste pad niet vinden. Toen opeens de monsterrollers me om de oren volgen snapte ik dat ik niet goed zat. Dus moest ik rechtsomkeert. Best klote want ik was al een half uur onderweg...

Na nog wat missers had ik de goede weg en na 75 min kwam ik boven. Het laatste stuk was zo steil dat ik moest lopen. Niet te doen. Ik las achteraf dat er stukken van >20% stijging in het parcours zaten. Hoe dan ook het uitzicht was mooi.

Ik was na 15 min beneden en kon direct aanschuiven voor het bier en de verhalen. Het was gezellig en we hebben ons uitgeleefd op de halve liters en mega snitzels.

De volgende dag heb ik een 35 km lange tocht gereden van het niveau mittel. Deze startte wederom met de Wurmberg maar nu een andere en veel makkelijkere weg.

Halverwege oversteken naar de Achtermannshohe (925 m), dan een beetje door de bossen knallen, langs Oderdal fietsen en weer naar Braunlage. In totaal 716 m geklommen en de steilste stukken waren 12%.

Na deze tocht nog even met de mij enige bekende naamgenoot (en vorige eigenaar van mijn fiets) naar het voormalig Oost-Duitsland geweest om een paar prachtige Wartbrug's en een heuse Melkus te bekijken.

 

Daarna we konden aan het bier!

Het werd erg gezellig en we eindigden op een heus oktoberfest. Op 8 september....
Ik lieg niet als ik zeg dat we weer een hoop vrienden hebben gemaakt.

Het Harzgebergte heeft pittige routes -ik heb de Brocken nog niet eens geprobeerd- en het is er mooi en betaalbaar. Het mooie van dit weekend was dat ik erachter kwam dat ik steeds beter doorkrijg wat je fysiek en mentaal nodig hebt om in bergen te beklimmen met de fiets. Ik kan het ook steeds beter uit houden.

Ik heb dus mijn inspiratie om weer hard aan de slag te gaan omgezet in een mooie ervaring!

Gr. Johan

Oefenen en inspiratie opdoen

Ik moet zeggen dat ik de laatste tijd een beetje inspiratieloos was. De revalidatie gaat moeizaam, waardoor ik een aantal avontuurlijke en sportieve ondernemingen heb moeten uitstellen of zelfs aan me voorbij heb laten gaan.

Daarnaast had ik ook op andere vlakken een lastig voorjaar gehad waardoor ook mijn mogelijkheden veranderd zijn: niet alles kan zomaar meer en al helemaal niet in het tempo dat ik voor ogen had.

Dit alles betekent natuurlijk niet dat ik de handdoek in de ring gooi. Het is gewoon een kwestie van plan B bedenken. Dus nu gaan we volgende zomer naar Frankrijk in plaats van in de komende hersftvakantie.


Ondertussen had ik nog steeds niet echt feeling met wat heb je nu nodig om de bergen met de fiets te beklimmen, behalve een min of meer gezond lichaam en volgens sommigen een vorm van idioterie om dit soort dingen vrijwillig te doen.

Dat kon ik mooi onderzoeken tijdens onze zomervakantie van 2012. We gingen namelijk naar Thuringen-Duitsland en Salzburgerland-Oostenrijk. Dus fiets mee en oefenen!

In Thuringen zijn de hoogste bergen zo rond de 1000m. Er zijn eindeloos veel routes. Je kunt uitgestippelde routes volgen (gratis te halen bij de vvv) of uiteraard zelf je route bepalen.

Als je veel geluk hebt klim je es een keer 400m achtereen. Dat is dus nog lang niet de 1071m die je stijgt als je de Alpe d'Huez beklimt. Dat doe je in net even meer dan 14 km. Bergop met een gemiddelde stijging van 8,1% met een max. van 10,4%. Dat lijkt me flink pittig. Heel wat anders dan Thuringen dus, maar dat vond ik ook al lastig genoeg.

Info over bergen befietsen en bijbehorende statestieken vind je overigens op www.climbbybike.com.

Maar mountainbiken is toch echt wel een hele andere discipline dan wegwielrennen. Je hebt vaak veel steilere stukken en de ondergrond is heel anders. Meestal gras, aarde, stenen of een combi daarvan. Zo kwam ik in Duitsland (kleine) stukken tegen van 20% klimmen en kwam ik nogwel eens een boomwortel tegen of kwam ik in een slippartij met stenen terecht.

Ik reed daar 4 routes van gemiddeld 15 km (vooral zo kort omwille van de voor mij beschikbare tijd na het diner tot aan zonsondergang). Ik ging elke keer over een "berg" heen. Ik beklom de Hohe Most (888m), 2x de Schutzenberg (904m) en de Grossche Beerberg (984m).

Volgens de rating niet de zwaarste tochten (licht tot gemiddeld!), maar ik vond het knap pittig. Uiteraard werd ik beloond met mooie plaatjes.

Alhoewel de classificatie in Salzburgland hetzelfde zou moeten zijn vond ik het wel even wat anders. Ik fietste hier de routes met de ranking gemiddeld en die waren toch pittiger dan in Thuringen. Gelukkig had ik al 4 routes in de benen, waardoor ik beter wist hoe je je energie moet verdelen en hoe je technisch moet fietsen.


In Oostenrijk reed ik een route over de uitloper van een 2500 m hoge berg. Van 700 m naar 1300 en weer terug. Een deel was zo stijl dat ik voor over het stuur moest hangen en al staande moest trappen door dikke drek. Ondertussen probeerden de blinde vliegen me leeg probeerden te trekken en vond ik het nodig die van me af te meppen. Zwaar hoor! Ik moest zelfs een paar keer van de fiets om te lopen.

Helaas heb ik  van de mooiste route die ik reed geen foto's: camera vergeten... Het was van Mittersill naar de Hintersee. 12 km bergop over gravel en asfalt. van 700 m naar 1350 m met maximale stijgingen van 12%. Het einddoel was echt prachtig. Kijk zelf maar eens hier.

De hoogste berg in de omgeving was overigens de Grossglockner (3784m). Om die te aanschouwen moet je over de prachtige de Grossglocker Hochstrasse. Wij deden dat met de auto. Het was geen seconde in me opgekomen om die te befietsen. Anderen wel........

Laten we zeggen dat het druk was (niet te zien op de foto haha). Allemaal bikkels van mannen en vrouwen die over een afstand van 21,4 km van 805m naar 2571m fietsten. Met gemiddelde en maximale stijgingspercentages van respectievelijk 8,3% en 12%. Daarbij viel de Alpe d'Huez een beetje in het niet. Nah ja, er moet ook wat de wensen overblijven voor later als ik groot ben.

Door mijn eigen tochten en door het praten met de fietsers op de Hochstrasse kreeg ik weer flink veel inspiratie om er vol voor te gaan. Zeker toen ik het op einde van de Hochstrasse kwam. Daar was een fraai uitzicht op de Grossglockner.

Terwijl ik daar stond dacht daar maar 1 ding: daar moet ik op!! Dus ik snel Jan Willem sms-en en hij wil gelukkig weer mee! Dus ik dacht dat het wel leuk zou zijn om alvast even op de top in te zoomen om betere indrukken van de beklimming te krijgen. En wat denken jullie?

Precies! beklimming in progress. En laat er nu net iemand op de top staan!

Inspiratie genoeg dus.

Ik heb ondertussen mijn dochter ook weer geïnspireerd. Hier zien jullie haar al dansend op de top van een 2500 m hoge alp. Ze wil later graag weer mee naar de top van een berg als ze er oud genoeg voor is.

Zoals ik al zei. Veel geoefend en veel inspiratie opgedaan.

Gr. Johan

Dat wordt eerst revalideren...

Ik moest ineens denken aan Tim "the Toolman" Taylor. Generatiegenoten weten dat dit een ietwat onhandige presentator van een fictief klusprogramma is, die graag "stoere" dingen doet en zichzelf hierbij regelmatig blesseert en meer tijd doorbrengt op de eerste hulp dan thuis.

Ik voel enige verwantschap, want ook ik heb een vuistdik medisch dossier, veelal opgelopen tijdens een zogenaamde "stoere" actie of van het negeren van pijn na een onhandigheidje. 

Zo ook nu weer bij het beklimmen van de Kilimanjaro. Volgers weten dat ik me hier verstapt heb en dat ik bij het afdalen dikke knieën kreeg. Uiteraard ging het verstand op nul en heb ik flink doorgekacheld.

Maar het vocht verdween niet uit mijn knie en dus ging ik het medisch circuit in. Daardoor was ik vanmorgen bij een Orthopeed genaamd de Ridder (grappig type, "maken we nog even een MRI-tje van je knietje" haha). De MRI scan laat duidelijk zien dat van mijn rechter knie de voorste knieband is gescheurd en dat de binnenmeniscus een scheurtje heeft. Een operatie is vooralsnog niet nodig, omdat ik niet door mijn knie ga en omdat hij niet op slot schiet.

Maar het wordt dus wel revalideren. Een kwestie van de knie weer sterk maken en dan moet alles weer kunnen. Gelukkig mag ik wel fietsen dus blijft mijn plannetje om de Alpe d'Huez te bedwingen staan. 

Gr. Johan

Alpe d'Huez

Ik ben eruit! Mijn volgende uitdaging wordt een sportieve: ik ga de legendarische Alpe d'Huez beklimmen.

Ik hoop er dit najaar voor te kunnen gaan. Met nadruk op hoop, want alhoewel ik al een fiets heb en al een "date" met mijn vrouw en kinderen om in de herfstvakantie naar de Franse alpen af te reizen, zitten er haken en ogen aan de haalbaarheid. De eerste en niet geheel onbelangrijke is dat ik mijn knieën weer voluit moet kunnen gebruiken. Want die zijn op dit moment nog niet helemaal hersteld van het afdaal geweld van de Kilimanjaro. Ik ben bij een orthopeed geweest en wacht op de uitslag van een MRI scan. Ook ga ik naar fysio. Het zal wel los lopen, maar ik spreek me nog niet definitief uit over de datum.

Ik zal jullie spoedig meer informatie geven over wat er allemaal op een Alpe d'Huez wannebee afkomt.

Gr. Johan