Ik was daar gekomen met de fiets! Belangrijk detail, want dat betekent dat mijn missie geslaagd is. Alhoewel; mijn missie was boven komen. By any means. Maar ik wilde dat natuurlijk wel gewoon met de fiets doen.
Maakt niet uit. Ik heb de klim afgelegd net binnen de 2 uur. Dat is inclusief 2 pauzes (in bocht 14 en 7). Bij mij levert dat een bijzonder prettig gevoel op. Vanaf nu weet ik immers dat ik in staat om met een fiets stevige bergen te beklimmen. Het betekent ook dat mijn geploeter niet voor niets is geweest. Heerlijk!
Zoals ik er nu over denk ga ik dit zeker vaker ga doen. De Alpe d'Huez is dan wel een legendarische berg om te befietsen, de zwaarste is het zeker niet. In de ranking van climb by bike staat de Alpe d'Huez op een zeer bescheiden plaats, te weten 568... Voldoende ruimte om mijn berg-fiets-vaadigheden te verbeteren dus.
Hiermee wil ik de klim niet bagatelliseren. Beslist niet zelfs. Ik weet zeker dat ik dit nooit zonder oefening en zonder goede materialen had gehaald. Het was voor mij zelfs fysiek de zwaarste beproeving na de topdag op de Kilimanjaro.Ook op de dag dat ik er was waren er geoefende mensen die het niet haalden. Uiteraard waren er ook een flink aantal die het veel beter deden. Overigens zullen er best mensen zijn die het ongeoefend wel halen, maar veel zullen dat er niet.
De dag zelf startte in Remoulins. Dat is een dorpje op 3 uur rijden van Le Bourg d'Oisons, mijn startpunt voor de klim van de Alpe d'Huez. Dat betekende om 6.30 opstaan, koffie en croissants nuttigen en toen een lange maar erg aangename rit.
In Bourg d'Oisons aangekomen moest ik eerst een fiets huren, me omkleden en bepakken (o.a. 2 liter drinken, 6 mueslirepen en tuc-koekjes) en toen kon ik op pad. Vanaf de parkeerplek kon ik de eindbestemming zien.
Van de route wist ik eigenlijk niets, dus volgde ik de bordjes. Na enig geklungel zag ik een steile klim en wist ik dat ik kon beginnen aan waar ik voor was gekomen: hard werken! Pof, meteen 10%. Goedemorgen! Ik kon direct in het kleinste verzet. Het ging echter verrassend goed, al had ik niets over. Een tandje bij ging niet. Dus lekker eigen tempo houden.
Ik had gehoopt meer op souplesse te kunnen rijden dan ik deed, maar wat ik moest doen kon ik best een tijdje volhouden. De eerste mensen die ik tegen kwam haalde ik zowaar in, zodat ik even in de veronderstelling leefde dat ik het heel goed deed. Later werd mijn illusie weer in perspectief geplaatst: ik denk dat 80% van de klimmers mij inhaalde. Toch was ik niet de langzaamste.
Wel vond ik het erg warm met 29 graden. De route ligt steeds in de zon. Geen ontsnappen aan. Veel drinken dus. Ik pakte ook elke keer schaduw als die er was. Dat scheelde echt een stuk zeg!
De route bestaat uit 21 hairpins verdeeld over 13 kilometer. Hoe die verdeeld zijn wordt niet duidelijk en er staan geen bordjes met informatie over de nog af te leggen afstand. De fietscomputer aanzetten kwam pas later bij me op....
Ik besloot na bocht 19 dat ik 3 keer ging pauzeren. Ik had geen gedachte of wens over zaken als aantal pauzes en tijd waarbinnen ik wilde arriveren, echter op dat moment merkte ik dat de toevoer van bloed naar mijn tenen en kruis niet optimaal waren met alle gevolgen van dien. Ik heb ook geen ervaring met zulke lange klimmen dus wist ik ook niet wat verstandig was. Ik wilde mezelf in ieder geval niet opblazen dus leek me dit wel goed. Zeker gezien de hitte. Ik wilde stoppen in bocht 15, 10 en 5. Overigens zijn de bochten relatief vlak en bieden dus de mogelijkheid om even te herstellen.
De eerste stop deed ik dus in bocht 14! Meer doen dan je doelstelling werkt motiverend. In die bocht at en dronk ik wat en liet het bloed terugstromen. En maar weer gaan. Lekker ploeteren. Mensen inhalen en ingehaald worden. Ik zag vaak dezelfde mensen. Ik was dus niet de enige die pauzeerde.
De tweede stop deed ik in bocht 7. Het ging boven verwachting. Lekker. Kwam vast omdat dit een minder steil stuk was. Maar ik moest echt even sanitair pauzeren. Uiteraard was het ook een goede gelegenheid om te eten, drinken en bloed terug te laten stromen.
In deze bocht stonden Nederlanders met de Camper (ze waren beslist niet de enigen en de tour was pas over een week!). We spraken nog wat. De man wees me op de top. Dat was motiverend.
Het werd nog een pittige klim, want er zat nog een stijl stuk in. Dit ging goed want ik was inmiddels warm gedraaid. Uiteindelijk haalde ik de finish. Althans iets wat voor een finish door kon gaan. Ik had daar wat meer mensen verwacht, maar die waren er amper. Schijnbaar vond iedereen het normaal om bij een rotonde direct te draaien en af te dalen en wilde niemand het moment van persoonlijke glorie vastleggen. Dat of ik stond op de verkeerde plek.
Maakt niet uit want het dorp op zichzelf is de eindbestemming. Ik vond het einde op deze manier een beetje onbevredigend. Misschien hoopte ik op taferelen zoals op de kilimanjaro?
Maakt allemaal niet uit: IK HEB HET GEHAALD!
Daarna was het even rusten, afdalen (70 km/u), fiets inleveren en weer 3 uur rijden naar de camping waar mijn gezin me onthaalde en me trakteerde op een etentje!
Tips en trucs geef ik en een volgend bericht.
Johan
