Daarnaast had ik ook op andere vlakken een lastig voorjaar gehad waardoor ook mijn mogelijkheden veranderd zijn: niet alles kan zomaar meer en al helemaal niet in het tempo dat ik voor ogen had.
Dit alles betekent natuurlijk niet dat ik de handdoek in de ring gooi. Het is gewoon een kwestie van plan B bedenken. Dus nu gaan we volgende zomer naar Frankrijk in plaats van in de komende hersftvakantie.
Ondertussen had ik nog steeds niet echt feeling met wat heb je nu nodig om de bergen met de fiets te beklimmen, behalve een min of meer gezond lichaam en volgens sommigen een vorm van idioterie om dit soort dingen vrijwillig te doen.
Dat kon ik mooi onderzoeken tijdens onze zomervakantie van 2012. We gingen namelijk naar Thuringen-Duitsland en Salzburgerland-Oostenrijk. Dus fiets mee en oefenen!
In Thuringen zijn de hoogste bergen zo rond de 1000m. Er zijn eindeloos veel routes. Je kunt uitgestippelde routes volgen (gratis te halen bij de vvv) of uiteraard zelf je route bepalen.
Als je veel geluk hebt klim je es een keer 400m achtereen. Dat is dus nog lang niet de 1071m die je stijgt als je de Alpe d'Huez beklimt. Dat doe je in net even meer dan 14 km. Bergop met een gemiddelde stijging van 8,1% met een max. van 10,4%. Dat lijkt me flink pittig. Heel wat anders dan Thuringen dus, maar dat vond ik ook al lastig genoeg.
Info over bergen befietsen en bijbehorende statestieken vind je overigens op www.climbbybike.com.
Maar mountainbiken is toch echt wel een hele andere discipline dan wegwielrennen. Je hebt vaak veel steilere stukken en de ondergrond is heel anders. Meestal gras, aarde, stenen of een combi daarvan. Zo kwam ik in Duitsland (kleine) stukken tegen van 20% klimmen en kwam ik nogwel eens een boomwortel tegen of kwam ik in een slippartij met stenen terecht.
Ik reed daar 4 routes van gemiddeld 15 km (vooral zo kort omwille van de voor mij beschikbare tijd na het diner tot aan zonsondergang). Ik ging elke keer over een "berg" heen. Ik beklom de Hohe Most (888m), 2x de Schutzenberg (904m) en de Grossche Beerberg (984m).
Volgens de rating niet de zwaarste tochten (licht tot gemiddeld!), maar ik vond het knap pittig. Uiteraard werd ik beloond met mooie plaatjes.
Alhoewel de classificatie in Salzburgland hetzelfde zou moeten zijn vond ik het wel even wat anders. Ik fietste hier de routes met de ranking gemiddeld en die waren toch pittiger dan in Thuringen. Gelukkig had ik al 4 routes in de benen, waardoor ik beter wist hoe je je energie moet verdelen en hoe je technisch moet fietsen.
In Oostenrijk reed ik een route over de uitloper van een 2500 m hoge berg. Van 700 m naar 1300 en weer terug. Een deel was zo stijl dat ik voor over het stuur moest hangen en al staande moest trappen door dikke drek. Ondertussen probeerden de blinde vliegen me leeg probeerden te trekken en vond ik het nodig die van me af te meppen. Zwaar hoor! Ik moest zelfs een paar keer van de fiets om te lopen.
Helaas heb ik van de mooiste route die ik reed geen foto's: camera vergeten... Het was van Mittersill naar de Hintersee. 12 km bergop over gravel en asfalt. van 700 m naar 1350 m met maximale stijgingen van 12%. Het einddoel was echt prachtig. Kijk zelf maar eens hier.
De hoogste berg in de omgeving was overigens de Grossglockner (3784m). Om die te aanschouwen moet je over de prachtige de Grossglocker Hochstrasse. Wij deden dat met de auto. Het was geen seconde in me opgekomen om die te befietsen. Anderen wel........
Laten we zeggen dat het druk was (niet te zien op de foto haha). Allemaal bikkels van mannen en vrouwen die over een afstand van 21,4 km van 805m naar 2571m fietsten. Met gemiddelde en maximale stijgingspercentages van respectievelijk 8,3% en 12%. Daarbij viel de Alpe d'Huez een beetje in het niet. Nah ja, er moet ook wat de wensen overblijven voor later als ik groot ben.
Door mijn eigen tochten en door het praten met de fietsers op de Hochstrasse kreeg ik weer flink veel inspiratie om er vol voor te gaan. Zeker toen ik het op einde van de Hochstrasse kwam. Daar was een fraai uitzicht op de Grossglockner.
Terwijl ik daar stond dacht daar maar 1 ding: daar moet ik op!! Dus ik snel Jan Willem sms-en en hij wil gelukkig weer mee! Dus ik dacht dat het wel leuk zou zijn om alvast even op de top in te zoomen om betere indrukken van de beklimming te krijgen. En wat denken jullie?
Precies! beklimming in progress. En laat er nu net iemand op de top staan!
Inspiratie genoeg dus.
Ik heb ondertussen mijn dochter ook weer geïnspireerd. Hier zien jullie haar al dansend op de top van een 2500 m hoge alp. Ze wil later graag weer mee naar de top van een berg als ze er oud genoeg voor is.
Zoals ik al zei. Veel geoefend en veel inspiratie opgedaan.
Gr. Johan
