Kilimanjaro 2011

Beste lezer,

eind 2011 heb ik de kilimanjaro beklommen. Ik heb in 11 berichten beschreven wat ik heb gedaan / meegemaakt. Van de voorbereiding tot de nabeschouwing. Ik hoop dat je van de verhalen kunt genieten. Of (en dat hoop ik nog meer!) dat je wat hebt aan de informatie, omdat je zelf de kilimanjaro wilt beklimmen. Het is best veel tekst dus ik snap dat het even doorbijten is. Desondanks toch veel leesplezier toegewenst.

Gr. Johan

1- Wat er aan vooraf ging

Het beklimmen van een berg is iets wat veel mensen tot de verbeelding spreekt. Maar het daadwerkelijk doen is een heel ander verhaal. Er is altijd wel een reden om iets niet te doen.

Mijn reden om het wel te doen is een motorongeluk. Dit zet de gemiddelde mens zet tot reflectie. Bij mij leverde dat op dat ik avontuurlijke en sportieve uitdagingen wil uitvoeren; te beginnen met het beklimmen van de Kilimanjaro.

Mijn vrouw wilde niet mee. Nu niet en in de toekomst ook niet. Terwijl ik liever nu wilde gaan dan later. Gelukkig gunde mijn vrouw me dit. Niet in de laatste plaats omdat van uitstel afstel komt en van afstel teleurstelling. (dank je lieverd!)

Daarom heb ik het in de groep gegooid en een vriend van me wilde graag mee. Uiteindelijk kwamen we met een datum. 23 december 2011 gaan we die kant op en 25 december gaan we omhoog.

Als een diehard planner ben ik er direct middenin gedoken: Wie biedt wat aan? Wat kost het ongeveer? Wat moet je doen ter voorbereiding? Wat moet je nog meer regelen vooraf? Wat moet er allemaal mee? Dat soort dingen. Wat ik daarover gevonden heb en mee gedaan heb lees je in volgende berichten.

Gr. Johan

2- Voorbereiden op de Kilimanjaro: het regelwerk

Onder regelwerk versta ik het regelen van transport, overnachtingen, begeleiding, benodigde materialen, de papierwinkel, enz. Ter orientatie ben ik begonnen met het verzamelen van informatie. Ik raadpleegde een fiks aantal bronnen.

Degenen die er bovenuitsprongen zijn:

http://www.kilimanjaro.nl/. Deze website biedt veel informatie.

 Kijk ook eens op http://www.kc2008.org/. Dit is de website van een groep diabeten die naar boven gaan en die onderweg onderzoek laten verrichten. Een van hen is Bas van der Goor.

De volgende boeken zijn interessant:

• "Kilimanjaro: dagboek van een Kiliganger" van Peter Schoorstra. Ook dit gaat over eengroepje gewone mensen en hun ervaringen in de voorbereiding tot aan het afscheid. 
• "Over de Kilimanjaro" van Walter Gansemans. Dit gaat dan wel over een unieke ballonvlucht over de Kilimanjaro, maar geeft ook aan hoe het er rondom de berg aan toe gaat.

Het doornemen van deze bronnen bepaalt natuurlijk nog niet de keuze hoe je daadwerkelijk naar Tanzania of naar de top van de Kilimanjaro gaat. Je krijgt echter wel een beeld wat er allemaal bij komt kijken.

Het blijkt toch om het nodige regelwerk te gaan. Lees Schoorstra er maar op na. Zij regelden alles zelf vooraf (ook de gidsen en vergunningen voor de Kili). Maar dat blijkt niet (meer) nodig. Uiteraard kan dat ook onderdeel van je uitdaging zijn.

Hoe dan ook: als je googled kom je al snel een hele tritst mogelijkheden tegen. Als je alles sorteert kun je globaal gezien 3 dingen doen.

1. Het vanuit Nederland helemaal laten regelen. 
2. Zelf vanuit Nederland alles los regelen
3. Naar Tanzania reizen en het daar zelf regelen

Wij kozen optie 2. Met name omdat we dan zelf de periode konden kiezen en omdat we begrepen dat het ter plekke regelen nog de nodige frustraties op kan leveren.

Wij zijn aanvullend hierop ook naar de vakantiebeurs in Utrecht gegaan. Indrukwekkende happening vooral om te ontdekken wat er allemaal te koop is.

Daar schrokken we eigenlijk wel een beetje van. Elk zichzelf respecterend reisbureau (afrika specialisten bedoelen we dan) op de beurs bood namelijk een Kilireis aan. Daarmee ontstond bij mij het beeld van een vliegstrip naast de toegangsroute, een McD er naast en dan met zijn allen in polonaise naar boven.

Dat de Kilimanjaro zo'n populaire berg is om te beklimmen is eigenlijk best logisch. Het is niet de meest moeilijke berg om te beklimmen. En de hele onderneming is erg goed te combineren is met een safari. Daartegenover staat het het wel degelijk 1 van de seven summits is. En je moet ook echt heel wat doen om boven te komen. Voldoende avontuur voor de gemiddelde boerepaardekop zoals ik in ieder geval en met mij vele anderen.

Op de vakantiebeurs spraken we de mensen van Tanzatrail. Dit was kort maar voor ons voldoende om mee in zee te gaan: een klein bureautje die zowel Nederlanders al Tanzanianen in dienst heeft.

Maar voordat we dat deden hadden we online een ticket geboekt. Je kan vliegen op Nairobi en dan met de bus (klik hier voor meer info). Of naar Dar es Salaam. Maar er is een rechtstreekse vlucht van Amsterdam naar Arusha en dat wilden wij.

We ontdekten dat naarmate de tijd vordert de tickets steeds duurder worden. Dus hebben we in april als eerste de tickets geregeld. De rest pas net vorige maand.

Ik moet nu nog vaccinaties en een visum regelen. Ook moet ik nog naar de huisarts voor Malari tabletten en hoogteziekte pillen. Tot slot wil ik nog inkopen doen, want je hebt nog allerlei kleding en attributen nodig. Daarover later meer.

De kosten van een 7 daagse reis naar de top en terug via de machame route (kijk voor de routes hier) is ongeveer €1250. Een vlucht kost tussen de €700 en €1500 afhankelijk van aantal tussenstops, landingsplaats en tranfser naar noord Tanzania. Daar komen de kosten van het voor- en naverblijf en eventuele safaris nog overheen. Een dure onderneming.

Dus moet ik me maar goed voorbereiden! Daarover de volgende keer meer.

Gr. Johan

3- Voorbereiden op de Kilimanjaro:de fysieke voorbereiding

Het volgende staat ons te wachten: 4000 meter stijgen naar een hoogte van bijna 6000 meter. Dan weer dalen. Dit in weer en wind en met een rugzak van 10 kilo en in ijle lucht. Aan de voet van de berg is het zeker 25 graden en op de top -15. Ik benadruk nog maar eens dat dit een vrijwillige keuze is...

Sommige mensen willen doen geloven dat ze dit zomaar even doen. Ik denk daar anders over en ga dat risco niet nemen. Bovendien: hoe beter getraind, hoe makkelijker het gaat, hoe meer ik om me heen kan kijken. Trouwens, recent op Kos bleek maar weer dat je klimmen nooit moet onderschatten.

Ik ben geen kenner. Dus ik bereid me voor op basis van informatie van andere kiligangers die ik heb gesproken, onze reisorganisatie, http://www.kilimanjaro.nl/ en "kilimanjaro: dagboek van een kiliganger".

Die bronnen zeggen vooral dat je veel moet wandelen op oneffen terrein met bepakking (10-16 km). Daarnaast is cadriofitness van belang (werken met hoge hartslag). Tot slot wordt aangeraden je rug en beenspieren te versterken middels krachtsport.

Zelf geloof ik sterk in de filosofie van sportfysioloog Raymond Verheijen. Vrij vertaald zegt hij dat je moet doen wat je gaat doen. In dit geval bergop wandelen met bepakking op hoogte. Dit sluit goed aan bij wat andere zeggen, behalve het stukje hoogte en bergop.

Ik heb daarop onderstaande weekprogramma gemaakt waarmee ik 3 maand voor vertrek ben gestart:

·  za/zo: minimaal 1 1/2 uur mountainbiken en minimaal 2 uur wandelen met bepakking

·  di: 1 uur wandelen op de loopband 5 km/u met 10% stijging

·  vr: krachttraining rug en benen + steps

Ik de aanloop heb ik ervoor gezorgd dat ik een goede wandel-basisconditie heb. Ik heb dat bereikt door te trainen tot ik moeiteloos 1 uur op de loopband kon lopen. Ook liep ik regelmatig minimaal een uur buiten.

Bovendien was ik eind september met mijn gezin naar Kos. Daar heb ik 10 keer gewandeld: 5 keer meer dan 1 1/2 uur over het strand en 5 keer in de heuvels aldaar.

1 maand voor vertrek ga ik nog 7 dagen aaneengesloten wandelen met bepakking net als zo in Afrika. Dan lijkt het me wel voldoende.

Zo! nu weet iedereen dat ik het serieus neem. Enige probleem wat ik nog verwacht en wat je niet echt kunt trainen -maar waar een goeie conditie wel tegen helpt- is hoogteziekte. Gelukkig heb ik daartegen tabletten gekregen van mijn huisarts.

Jullie horen achteraf of dit genoeg was of niet.

Gr. Johan

4- Voorbereiding op de Kilimanjaro: het visum

Voor me ligt mijn paspoort. Voorzien van een visum voor Tanzania. Zelf geregeld! Daar ben ik op een of andere manier zelfs een beetje trots op. Want als je dat voor het eerst zelf vooraf regelt –eerder deed ik dat bij de grens of via een reisbureau- is het best spannend. En dat komt door het volgende:

Om het visum aan te kunnen vragen moet je paspoort naar een consulaat of anders naar een ambassade. In het geval van Tanzania moet je paspoort naar het consulaat in Nieuwerkerk aan de IJssel.

Je kunt zelf heen gaan, maar dan moet je het ook weer ophalen. En tja, niet iedereen woont in de Randstad. Andere optie is om het aangetekend te versturen en aangetekend terug te vragen. Je kunt het ook uitbesteden (bijv. via visumonline.nl) maar dan betaal je al snel €40 meer voor bemiddeling.

Ik heb gekozen voor het aangetekend verzenden. Scheelt tijd en geld.

Voor de aanvraag moet je een aanvraagformulier invullen en ondertekenen. Er moeten 2 pasfoto’s mee, kopieën van tickets en reisbevestigingen, een retour envelop, contant geld (€50 visumkosten en €7 voor het aangetekend terugsturen) en natuurlijk je paspoort.

Je geeft dus je paspoort gedurende een periode uit handen. En dat is best vreemd. En dat terwijl er op de website van het consulaat vermeld wordt dat er regelmatig enveloppen binnenkomen waaruit de €50 is ontvreemd…

Met enigszins knikkende knieën heb ik mijn pakketje verzonden. Uiteraard kreeg ik mijn paspoort binnen 3 werkdagen aangetekend en voorzien van een visum terug.

Makje eigenlijk. Ik kan het iedereen aanraden.

Gr. Johan

5- Voorbereiden op de Kilimanjaro: het medische deel

Vorige week ben ik langs mijn huisarts gegaan voor de nodige vaccinaties. Dr. Boer is tropenarts geweest en is volgens www.lcr.nl tevens de enige huisarts in Drachten die op gele koorts mag vaccineren. Bovendien is het altijd leuk langsgaan bij Dr. Boer, al was het alleen al omdat hij zelf bergen beklommen heeft in Afrika en daar goed over kan vertellen.

Dus ik met de door de apotheek geleverde vaccins voor gele koorts, hepatitus A en DTP naar de praktijk. Na de prikjes -het stelt werkelijk niets voor!- spraken we nog uitvoerig over de trip, maar ook over malaria en reizigers diaree.

Het advies is om 1 dag voor vertrek te starten met het slikken van Malarone tabletten om malaria tegen te gaan en dit tot zeven dagen na vertrek uit de regio vol te houden. Er komt nogal malaria voor in Tanzania, dus voorzichtigheid is geboden. Echter malaria verspreid zich niet boven de 2000 meter, want daar zijn geen muggen. Dus geen verspreiding op de Kilimanjaro.

Van malariatabletten is bekend dat er bijwerkingen zijn. Met name voor het maag/darm gedeelte. Ik vroeg me af of je dan voor die ene dag dat je acclimatiseert niet beter andere maatregelen nemen dan pillen? Volgens Dr. Boer kun je veel voorkomen door je goed insmeren met Deet van minimaal 40% en door te slapen onder een muskietennet (de muggen hebben werktijden van 23.00 tot 04.00), maar dan nog neem je een risico. Beter is het om pilletjes te slikken en indien nodig stoppen terwijl je op de Kilimanjaro zit. Overigens is het risico op reizigers diaree groter dan op klachten van de malaronetabletten. Daarom een aanvullend advies om Norit of Imodium mee te nemen en gekookt, gefilterd of gebotteld water te drinken.

Tot slot wordt de lucht steeds ijler naarmate je hoger komt, met kans op hoogteziekte. Hiervoor zijn pillen, al is klimmen met beleid belangrijker dan het nemen van pillen. Des al niet te min neem ik ze mee. Dit completeert mijn medicijnkast al zal er nog best iets algemeens aan toegevoegd worden.

De kosten van deze vaccins zijn overigens €95. De kosten van het advies en het vaccineren was nog eens €54. De malariatabletten waren €75 en de tabletten voor de hoogteziekte €15. Komen nog wat pijnstillers en diaree stoppers bij. In totaal maar liefst €250. Niet gering!

Vergeet niet om een vaccinatie paspoort of ander bewijs van inenting van Gele Koorts te vragen. Dit moet je kunnen laten zien!

Gr. Johan

6- Voorbereiden op de Kilimanjaro: het materiaal

Ik ben geen die hard avonturier. Desalniettemin heb ik wel enige outdoor ervaring. Ik heb oa gewandeld in Schotland, Ierland, Wales, Zweden, Noorwegen, België, Frankrijk, Griekenland en Australië. Zelfs in Finland terwijl het daar -40 was. Daarnaast doe ik thuis in Nederland aan mountainbiken en wandel ik regelmatig.

Ik was in de veronderstelling dat ik daarom ook wel over voldoende materiaal zou beschikken en dus weinig bij hoefde te kopen. Hooguit wat kampeermateriaal, omdat ik niet zo’n kampeerder ben. Dus toen ik na ontvangst van het lijstje met benodigdheden toch nog wel het nodige bleek aan te moeten schaffen zag ik de euro’s alweer uit mijn beurs vliegen.

Dat had ik mooi over een aantal jaren uit kunnen smeren, maar ik ben af en toe "a cheap basterd". Ik loop meestal met mooi weer en vooral in bosrijke gebieden, de duinen of in laaggebergte tot zo’n 1300 meter. Ik had nooit meer nodig dan een rugzakje en een regenpak. En die had ik altijd nog wel van vroeger. Eigenlijk heb ik alleen maar goeie schoenen.

Het lijstje wat we van onze vrienden van Tanzatrail kregen lijkt erg op het lijstje wat hier staat. Al gaf Tanzatrail nog aan om warme kleding voor in het kamp mee te nemen (ski kleding) en ook vooral een outdoor jas en outdoor broek (liefst goretex: lees wind en waterdicht). Hierbij is het goed te vermelden dat wij nog tenten en slaapzakken huren en dat het koken voor ons wordt verzorgd. Dat spul hoeven we dus niet te kopen.

Wat meteen opvalt is dat je winter en zomerspullen mee moet nemen. En ook kampeergerei. Dus als je iemand bent die vaker meerdaagse tochten heeft ondernomen -en daarbij niet net als ik materiaal gehuurd heeft- is het geen probleem. Moet je alles nog aanschaffen en je neemt jezelf serieus -en dus koop je kwaliteit- dan ben je zo €1000 kwijt.

Ik kocht een 3-in-1 jas, een extra fleece jas, afritsbroeken, een extra matje, een rugzak met een camelback, sneldrogende handdoeken, sokken, een mes en een veldfles en was €750 kwijt. En dan deed ik nog rustig aan ook.

Een hele investering. Dus ik zal later nog wel eens een dergelijk avontuur aangaan. Anders kan het niet uit!

Gr. Johan

7- Voorbereiden op de Kilimanjaro: testen van het materiaal

Pech! Mijn wandelschoenen blijken niet zo goed bestand tegen de plassen water en modder als ik had gedacht. Ik draag ze namelijk ook tijdens het mountainbiken en mede daardoor laat stiksel los. Die repareer je voor de zekerheid bij de fabrikant of een specialist, want de gemiddelde schoenmaker jast het stiksel zo door je laag goretex heen, waardoor een belangrijke eigenschap daarvan ietwat verloren gaat.

Reparatie duurt zeker 2 weken. En het leek me toe dat ik kan maar beter ander schoeisel kon kopen voor het mountainbiken. Dus ik kocht in de aanbieding een paar lage lowa’s. Dan heb ik per slot van rekening ook nog reserve schoenen! Maar die moet ik nu wel inlopen.

Nu vind ik het sowieso leuk om alle spulletjes te testen. Dus mijn dochter heeft de breekbaarheid van mijn veldfles getest en ik heb als vanouds mijn mes geprobeerd –hij is vlijmscherp…-. Mijn jas draag ik in het voetbalstadion op de koude avonden en mijn rugzak heeft geen geheime vakjes meer voor me. Alles doet wat het moet doen.

Maar de schoenen moeten wel wat kilometers maken en dus ging ik aan de wandel. Nu leek het me wel wat om bij donker een wandeling te maken door het nabij gelegen bos. Kon ik de hoofdlamp ook mooi testen! Dus ik tijdens de meest mistige avond van het jaar op pad. Nou die lamp werkt prima, maar tjonge jonge, in het donker lopen is ook wel weer een ervaring op zich zeg. Het was dus echt heel erg donker en zonder lamp –het moest even- zag je werkelijk niets. Aanrader voor iedereen die een kleine adrenaline boost wil.

Ik moest meteen ergens aan denken. Er is in Nederland sprake van een behoorlijke portie licht vervuiling. Daarnaast ben ik zelf bijna altijd omringd door een vorm van licht en door de jaren heen ben ik niet meer zo vaak op echt donkere plekken geweest. Je vergeet hoe echt donker is en voelt. Ik hoop dat we op dat vlak nog wat meemaken op de Kilimanjaro. Iedereen die de melkweg heeft gezien weet wat ik bedoel. De sterrenhemel in volle glorie door een diepe omringende duisternis. Dat is een attractie op zich.

Maar dan niet tijdens het lopen en daarbij was de hoofdlamp zelfs in dikke mist zeer handig. De nieuwe schoenen deden het ook prima.

Heb inmiddels mijn oude ook weer terug. Nieuw stiksel, nieuwe beschermlaag en zool gemaakt. Kosten €0! Garantie zeiden ze bij Meindl. En dat bij 4 jaar oude schoenen. Kijk dat vind ik leuk!

Gr. Johan

8- Voorbereiden op de Kilimanjaro: inpakken en wegwezen

Over een week hebben we de eerste klimdag achter de rug. Ik moet het toegeven, ik vind het best een beetje spannend. Dit weekend heb ik alles ingepakt. Dat geeft me weer wat meer rust.

Om te beginnen heb ik bedacht wat ik de eerste klimdag in mijn dagrugzak wil hebben. Daarna heb ik bedacht wat ik in de overige bagage mee wil nemen. -Je mag namelijk 15 kilo extra materiaal meenemen in een tas of reisrugzak. Dit wordt door porters gedragen (ik heb nu al diep respect voor die mensen)-. Dit heb ik ingepakt en zowaar het is me gelukt!

Daar houdt het inpakken niet op. Vanwege veiligheidsvoorschriften mag je geen vloeistoffen en scherpe voorwerpen meenemen in je handbagage. Dus toen ik eenmaal alles had ingepakt (en ik wist dat alles pastte) kon ik alles er weer uitpakken en opnieuw indelen, zodat alles klaar staat voor het vertrek komende vrijdag.

We gaan overigens niet alleen klimmen. We gaan ook op safari en schandalig in de zon liggen (het is wel vakantie!). Dit houdt in dat er meer spul mee gaat dan alleen voor het klimmen. Desondanks heb ik het voor elkaar gekregen om alles in 1 koffer te stoppen (inclusief de reisrugzak). Dit en de dagrugzak als handbagage levert een enorme hoeveelheid bagage op. Al zit ik zo rond het maximum wat ik aan gewicht mee mag nemen.

Via deze link kun je zien wat ik zoal meesleep. Misschien denk je: "waarom neemt die gast zo veel mee?". Dat heeft een tweetal redenen. a-Ik zweet behoorlijk en weet niet zeker of je op de berg wel kleding kunt drogen, b-Ik ben te lui om te wassen als het niet nodig is en het past allemaal in de bagage.

Voor wat de rest betreft meen ik klaar te zijn. Ik kan 3 uur onafgebroken lopen met 10 kilo aan bagage en dat 7 dagen achter elkaar. Ik kan 3 uur voluit mountainbiken. Ik kan gedurende langere tijd klimmen. Ik heb alle papieren. Met andere woorden ik ben er klaar voor en ik heb er zin in.

Ik probeer tijdens de reis een of twee blogs te plaatsen. Dus hou de blog goed in de gaten. Jullie horen sowieso of het lukt en hoe het was.

Gr. Johan

9- Uhuru Peak

Het is gelukt! Op 30 december, om 6.45 uur plaatselijke tijd, hebben we via de machame route het hoogste punt van de Kilimanjaro bereikt. Uhuru peak: maar liefst 5895 m hoog.

Ik kan jullie zeggen: het is een van de zwaarste beproevingen die ik ooit heb gedaan.

De weg ernaar toe viel nog wel mee. Elke dag tussen de 4 en 6 uur lopen. We sliepen in tenten en omdat het de eerste dagen qua weer nogal mee zat was er niets aan de hand. We hadden ook geen last van hoogte ziekte of andere kwalen. Ik had me alleen verstapt, wat me een pijnlijke knie opleverde, maar dat kon ik oplossen met pijnstillers.

Op dag 4 begon het te regenen en was het flink koud in de kampen. Het werd steeds lastiger om de spullen droog te krijgen en de verveling sloeg toe, want we hadden niets te doen als we geen andere medeklimmers konden lastig vallen.

We hebben er toen maar voor gekozen om veel te rusten en slapen, want de hoogte doet toch wel wat met je. Zo had ik huidtintelingen, een basishartslag van boven de 100, bloedneuzen en honger als een beer (ik denk zelfs dat ik ben aangekomen, we hadden dan ook een kok van wereld klasse!).

Uiteindelijk brak dag 5 aan. Die begon met een korte wandeling van 3 uurtjes, waarna we verplicht moesten slapen en eten. Om 23.00 uur werden we gewekt en om 00.15 uur van dag 6 maakten we ons op voor de toppoging. Het was donker, koud en het sneeuwde gigantisch. In colonne starten we de laatste etappe. Een tocht om meer dan 1000m hoogte te overbruggen.

En dat was behoorlijk pittig. De klim duurde 6 en een half uur. Bij zonsopkomst stonden we te juichen op uhuru peak. Prachtig!

En toen begon het deel wat we compleet hadden onderschat: de afdaling.....

In 3 en een half uur daalden we dezelfde hoogte af op een glad en enorm stijl stuk. We gingen beide helemaal kapot. Bovenbenen die niet meer wilden en knikkende knieen. Uteraard haalden we het kamp, moe maar voldaan. Helaas voor ons moesten we daar binnen twee uur al weer vertrekken. Na een maaltijd konden we nog een keer 3 en een half uur afdalen!

Mijn knieen werden ineens dik en mijn bovenbenen bliezen op. De laatste twee uur verliepen voor mij dan ook op het tandvlees. Eigen schuld uiteraard want ik weigerde elke vorm van hulp: 's ochtends een kerel, 's avonds een kerel. Ik ben echt nog nooit zo diep gegaan. AFZIEN! Na elke bocht hoop je dat je uit je lijden verlost wordt. En elke keer dat dit niet zo is worden je benen zwaarder. Ik wist niet dat je zo kapot kop gaan.

Ook hier kwam een einde aan. Ik viel na het eten direct in een diepe slaap.

De volgende ochtend moesten we nog een keer afdalen naar het einde van de route. Met mijn nog steeds dikke knieen was ik de "slowest man on the mountain", maar dat interesseerde me niks. Ik heb het ondanks alles helemaal alleen gedaan.

Nou ja, alleen.... We hadden even 11 man ondersteuning mee. Onze mannen renden werkelijk naar boven en beneden. Met 20 kilo aan bepakking. Ongelooflijk. Nog nooit zoiets gezien. Een diepe buiging voor Sigfrid, Deo, James, Baraka, Dixon en de rest van onze crew.

Dan voel je je best een beetje klein als je de berg afstrompelt. Wel of geen dikke knieen.

Johan

10- Tanzania: mooi, mooier, mooist

Inmiddels ben ik alweer een dikke week thuis. De reis -en in het bijzonder de beklimming- is alweer verdreven door de realiteit. Het is hier koud en nat, mijn kinderen rennen en jubelen er flink op los en natuurlijk zit ik alweer in de werk-weekend modus. Gelukkig maar, want dat hoort ook zo.

Hoe anders was dat in Tanzania en dan vooral de week na de beklimming. Uiteraard zaten we in het toeristische deel en werden we verwend met luxe, maar ik heb Tanzania toch echt ervaren als mooi, mooier, mooist. Het staat bol van mooie mensen, mooie vergezichten, bijzondere ontmoetingen met dieren, felle kleuren en dan dat heerlijke tropisch sausje. SUPER.

Tanzania is een groot land en Afrika een groot en soms lastig bereisbaar continent. Omdat we twee weken hadden en omdat daarvan al 9 dagen op gingen aan de beklimming hadden we maar beperkt tijd om meer van Tanzania en omringende landen te zien. Bovendien zouden we een flinke prestatie leveren, dus hadden we afgesproken om na de beklimming vooral te relaxen en een safari te doen.

Relaxen deden we in Sal Salinero, Rhino Lodge en Ilburo Safari Lodge. En eerlijk is eerlijk, als mannen onder elkaar draaide dat vooral uit op niets doen, foute humor, bier drinken en stiekem roken. En dat was top!

Als je nieuwsgierig bent naar mijn mening over deze door Tanzatrail goed uitgezochte accomodaties kijk dan op mijn zoover pagina.

De safari bracht ons naar de NgoroNgoro krater. Na een rit die meer dan 8 uur duurde en ons door verschillend uitziende delen van Tanzania voerde arriveerden we op de rand van de krater......

Ik heb werkelijk nog nooit zoiets gezien.

We moesten echter nog een nachtje wachten voor we de krater in mochten. En na het ontbijt duurde het nog eens een uur voordat we de eerste grote dieren zagen. Maar daarna hield het niet meer op: Olifanten, buffels, zebra's, gnoe's, struisvogels, flamingo's, leeuwen, zwarte neushoorns, hyena's, gazelle's "the whole shishkebab". Een prachtige ervaring.

Aan het eind had ik nog een close encounter met een aapje zo groot als mijn schoen. Ze was best fel en daarmee een tikje verontrustend, maar ook dat liept goed af. Door toedoen van de gids weliswaar, want ik zat laf mijn fototoestel beet te houden en kwam niet verder dan wat handgebaartjes.

Tot slot nog mijn ervaring met de Tanzanianen. Wat een leuke mensen! Vooral als je de tijd neemt voor een gesprekje en je hoffelijk en beleefd blijft. Ik had de indruk dat Tanzanianen eerder hoffelijk zijn dan direct, al kwamen we ook verkopers tegen die graag achter je aan lopen en bediening die toeristen soms een beetje zat waren.

Mijn indrukken van Tanzania waren zeer positief. Ik zou graag nog eens terug gaan. Weet iemand nog een leuke sportieve uitdaging in Tanzania?

Johan

11- Achteraf de gnoe in de kont kijken

Tot zover ging mijn blog over het plannen, het voorbereiden en het beklimmen van de Kilimanjaro en natuurlijk de korte safari. Nu ik weer een aantal weken thuis ben, zijn er dingen die me te binnen schieten die ik graag met anderen wil delen. Aanbevelingen als het ware, want achteraf kun je immers het beste de gnoe in de kont kieken.

Belangrijke dingen waar je rekening mee moet houden –gebaseerd op wat ik heb gezien, gehoord en meegemaakt- zijn;

·  dat je goed materiaal moet hebben en dit droog moet zien te houden op de berg

·  dat je last kunt krijgen van hoogteziekte, reizigersdiaree, uitdroging en zuurstoftekort

·  dat je een behoorlijke mate van fitheid moet hebben

Met de meeste dingen kun je rekening houden en je op voorbereiden. Bovenstaande punten zijn mijns inziens factoren die je helpen om de top te halen. Al is en blijft de belangrijkste je doorzettingsvermogen: je moet de top stomweg willen halen.

Belangrijk materiaal is een camelback. Om uitdroging te voorkomen moet je veel drinken. Een camelback maakt dat veel gemakkelijker. Als je steeds moet stoppen om te drinken, drink je geheid minder.

Sneldrogende kleding is ook handig. Ik had eerst katoenen t-shirts aan. Die droogden niet terwijl we onderweg waren en ook amper in de kampen. En dat terwijl wij behoorlijk goed weer hadden. Materiaal met veel polyester droogt veel beter. Ik leende een shirt van Jan Willem en dat was veel prettiger. Dit geldt ook voor broeken.

Koop ook een rugzakcover tegen de regen. Want hoe goed je rugzak ook is, hij blijft alleen echt droog als je er een regenhoes om heen doet.

Wij hadden op aanraden van een kennis een extra slaapmatje mee. Dit kan ik ook van harte aanbevelen. De matjes die je huurt zijn dik, maar niet voor iedereen voldoende om comfortabel te zijn. We hadden overigens geen kussens mee. Ik sliep op fleecetruien.

Verpak je spullen die je mee geeft aan de porters nog eens extra. Doe ook hier een eigen regenhoes om je (rug)tas EN verpak de kleding nog eens extra in plastic zakken. De grootste ergernis onderweg was natte kleding. De porters doen er weldegelijk zakken om heen maar die zijn lang niet altijd waterdicht.

Neem ook sporttape mee! Dit kan dienen als blarenpleister, om scheuren in je regenmateriaal te dichten, om enkels vast te zetten en wat al niet meer. Handig spul!

Ik had ook een goed multitool mee. Ik heb het scherpe mes gebruikt toen ik na het afdalen een blauwe nagel kreeg. (ik was zo slim om dubbele sokken aan te doen: niet doen!). Dit is best vervelend als je verder moet afdalen. Er ontstaat pijn, omdat het bloed onder je nagel voor druk zorgt. Dit is ongemakkelijk. Je bent er zo vanaf als je een gaatje in je nagel boort en het bloed eruit perst (soms moet je het gat openhouden met het puntje van je mes). Ik draaide simpel rondjes met het puntje -als een boor- en dat was zo gepiept. Dit tot hilariteit van de gidsen die omstebeurt kwamen kijken. Uiteraard is dit onsmakelijk maar geloof me: HET WAS HEERLIJK!

Denk na of je zowel een kleine en compacte camera meeneemt en grote met een grote lens. Ik had een grote en die zat in de rugzak. Het kostte veel tijd en moeite om die steeds te pakken en op een gegeven moment had ik er geen zin meer in. Om mijn nek hangen vond ik helemaal niets: veel te onhandig. Jan Willem had een compacte camera en knipte maar raak! Hij hoefde hem maar uit zijn zak te halen. Tijdens de safari was dat precies anders om, want ik kon veel meer zoomen en sneller afdrukken.

Tijdens het afdalen hadden we sneeuw. Op dat moment hadden we best van die sneeuwstappers kunnen gebruiken. Van die tools die je onder je schoenen bindt. Gezien bij de ANWB winkel voor €15. Die laatste 15 euro kun je best nog wel uitgeven, voor de mogelijkheid dat je ze nodig hebt. Want het schijnt dat er lang niet altijd sneeuw ligt op de kili….. Maar als je ze nodig hebt is het heel erg fijn denk ik.

Ik was blij met mijn medicijntas. Ik heb diclofenac gebruikt tegen de pijn in mijn knieën en was daar blij mee. Minder zware pijnstillers kunnen ook fijn zijn tegen spierpijn de eerste dagen.

Ook met de diarree remmers was ik blij al had ik die niet nodig op de berg, maar toen ik eraf kwam. Omdat we beide tegelijk last kregen vermoed ik dat het koken en filteren van het water niet genoeg was voor onze tere darmpjes. Mogelijk kun je hedex (tabletten) gebruiken. Volgens mij kregen we pas de laatste twee dagen bewerkt water uit riviertjes. Daarvoor was het m.i. nog gebotteld.
Ik had geen hoogte ziekte, maar wel pillen om het te onderdrukken. Hoogte ziekte heb ik onderschat. Het kan dodelijk zijn. Dit doordat er vochtophoping in longen en hersenen kan optreden als gevolg van slechte acclimatisatie. Je hebt het niet zomaar, maar kijk toch een beetje uit en neem de symptomen serieus. Pillen kosten in verhouding met de reis bijna niets dus bespaar daar niet op!! Wel is het zo dat ze de symptomen onderdrukken en niet het probleem wegnemen. Daartegen helpt alleen rust, acclimatiseren en eventueel afdalen. Neem geen risico met je leven en informeer een gids als je symptomen krijgt!

Luister sowieso naar de gidsen en de porters: Eet en drink meer dan je kunt. Ook als je geen honger hebt. Je hebt het nodig om uitdroging en uitputting te voorkomen. Geloof me, als je niet 3 a 4 liter drinkt tijdens het lopen plas je steeds moeilijker en pijnlijker naarmate je hoger komt en dat is beslist niet leuk (maar wel een beetje grappig ;-)

Ik had ook vaseline mee. Dit smeerden we op ons gezicht tijdens de toppoging. En dat scheelde!

Dan over de fitheid en de voorbereiding. Op de berg heb ik eigenlijk alleen maar fitte mensen gezien. Veel mensen hadden uitgebreide (berg)wandel ervaring. En nog heb ik mensen gezien die gedragen werden, ondersteund werden en aan het zuurstof zaten. Niet iedereen haalt de top (volgens internet maar zo'n 50%, afhankelijk van de route) en ik was beslist niet de enige de problemen had met afdalen. Gezien deze informatie kan ik stellen dat mijn voorbereiding voor mij goed genoeg was om de berg op te komen. Om goed af te dalen had ik waarschijnlijk baat gehad bij meer trap lopen en het trainen van mijn bovenbenen. Volgens mijn fysio's moet je vooral je quadriceps trainen. In de sportschool weten instructeurs je wel te vertellen hoe je dat doet. 

Train je onvoldoende voor het afdalen en heb net als ik niet zulke beste knieën -achteraf bleek dat ik niet voldoende gerevalideerd had na het eerder genoemde motorongeluk en waren mijn quadriceps onderontwikkeld; die had ik daarvoor na tienduizenden voetbal en karate trainingsuren natuurlijk wel- dan loop je net als ik kans op het afdalers syndroom. Dan gebruik je een verkeerde spier en overbelast je je knieschijf waardoor deze dik wordt. Die dikte zorgt voor afname van kracht en coördinatie waardoor je veel pijn kunt krijgen.


Dus ga je klimmen omdat je wilt vieren dat je weer gezond bent (dat je ledematen het weer doen) kan ik je de kili aanbevelen, maar pas op voor onderschatting en neem je ondersteunende middelen mee. Ik had veel overgehad voor een brace of een steunverbandje!

Ik heb bijna alle kleding en spullen gebruikt. En dat terwijl we dus geen excessieve regenbuien hadden. De lijst die ik eerder aanbeval is dus goed (al kun je minder t-shirten meenemen als je minder zweet als ik en als je sneldrogend materiaal meeneemt).

Als je mijn aanbevelingen volgt heb je alleen maar meer kans dat je het haalt. Moet daar wel bij zeggen dat dit mijn ervaring is. Misschien denkt iemand anders daar weer heel anders over. Overigens zijn mijn aanbevelingen relatief, want onze tanzaniaanse steunen en toeverlaten hadden beslist lang niet altijd de beschikking over de middelen die ik aanbeveel. Dat ondersteunt mijn standpunt: 90% is willen.

Johan



Dit waren mijn berichten over de Kilimanjaro. Veel succes! En lees ook eens een van mijn andere avonturen!